1 lipca 1940 r. w budynkach dawnej fabryki Samuela Abbego przy Flurweg (dziś ul. Zgierska 147) powstało Rozszerzone Więzienie Policyjne. Niemcy utworzyli je na bazie istniejącego w tym miejscu obozu przejściowego. Funkcję zarządzającą nad placówką objęło Schutzpolizei, mianując komendantem więzienia porucznika Waltera Pelzhausena.

Więzienie obejmowało trzy budynki. W dawnej przędzalni utworzono cele więzienne, w budynku tkalni – izbę chorych, umywalnię oraz kotłownię, zaś trzeci z budynków przeznaczono na administrację. Od strony zachodniej znajdował się plac apelowy. Więzienie otoczone było murem z wieżyczkami strażniczymi.

Szacuje się, że w latach 1940-1945 przez więzienie przeszło ponad 40 tys. osób. Przewożono do niego więźniów z łódzkich miejsc odosobnienia oraz okolicznych miast, m.in. z Sieradza, Łęczycy, Torunia, Włocławka, Ostrowa Wielkopolskiego. Więzienie miało charakter przejściowy. Więźniowie czekali w nim na wyroki niemieckich sądów, zaś po usłyszeniu wyroków skazujących przetransportowywano ich do innych więzień oraz obozów koncentracyjnych, m.in. do Dachau, Auschwitz Birkenau, Mauthausen-Gusen, Gross-Rosen.

W więzieniu przebywali zarówno więźniowie aresztowani za przestępstwa o charakterze politycznym, będący do dyspozycji Gestapo, jak i więźniowie kryminalni, nad którymi dozór sprawowała Kryminalpolizei.

Powodem osadzenia więźniów była ich przynależność do organizacji podziemnych, ale także złapanie na kradzieży, handlu żywnością, bimbrownictwie, czy ucieczce z robót przymusowych.

Rozszerzone Więzienie Policyjne istniało do 17/18 stycznia 1945 r., kiedy Niemcy dopuścili się jego likwidacji, doprowadzając do śmierci prawie wszystkich osadzonych więźniów. Wydarzenie to przeszło do historii pod nazwa „masakry radogoskiej”.